بیشترین زمان باهم بودن صرف جروبحث درمورد آنها میشه خیلی اعصاب خردکنی داره لحظه های عمر ماست
که می تواندخوش باشداماتلخش می کنندایکاش اینها نبودند بعضی وقتا دلت میخوادسربه تنشون نباشه هرکدومشون باشه فرقی نمیکنه کم کم بحث و جدل شروع میشه اولین دعوای زن وشوهر مربوط به فامیلشونه بعضی وقتا به خاطردخترخاله ای که اگه از دورمی دیدیمش راهمونوکج می کنیم تامجبورنشیم باهاش سلام علیک کنیم باشریک زندگیمون به بحث می نشینیم و افکارمونودرگیر می کنیم همین درگیری عامل استرس میشه مرتب نشخوار ذهنی می کنیم هروقت یادمون میاد می کوبیم توسرش البته زورمون فقط به شوهربدبخت میرسه که از بخت بدهمیشه در دسترسمونه
امروز من فهمیدم راز توانگری درزندگی زناشویی این است که هیچ وقت همسرمان را به خاطر گناه اعضای خانواده اش تنبیه نکنیم و اجازه ندهیم روابط میان ما و آنها در روابط شخصی ما باهمسرمان تاثیرگزارباشد
انسان بسته مشخصی از انرژی هست اینو من نمیگم یونگ میگه اصل اول قانون ترمودینامیک در مورد شخصیت آدما هم صدق میکنه وقتی انرژیمونو یه جایی صرف یک چیزی کردیم یه جای دیگه از یه چیز دیگه که دوست داشتیم وقت صرفش کنیم مجبوریم صرف نظر کنیم انرژی روانی به وجودنمی آید وازبین نیز نمی رود بلکه از صورتی به صورت دیگرتبدیل می شود
پس عمرمحدودتان را صرف چیزی کنیدکه به آن عشق می ورزید نه آنچه که خاطرتان را مکدرمی کند
نظرات شما عزیزان: